سلام
دو روزی هست که پلاس م مسدوده.
حوصله م سر رفته. نه خودم می تونم بنویسم و نه میتونم نوشته های خوب
بقیه را بخونم.
نوشتن آروم م میکنه. فرد خاصی در کنارم نیست باهاش حرف بزنم. گاه هم
پیش میاد فردی باشه اما نمیشه باهاش حرف زد.
سه سالی هست که دارم تنها زندگی میکنم.به ظاهر یه استقلالی هست که خیلی
ها آرزو ش را دارند.مخصوصا با امکانات من.اما وقتی دور و برت دوستانی نداشتند که
ایام را باهاشون بگذرونی و شاد باشی خیلی این استقلال برات لذت بهش نخواهد بود.
هر چند که واقعا خدا را شکر میکنم بابت استقلال م. ولی خب
تنهایی هست.قبلا در تنهایی زیاد گریه میکردم و مثل یه انسان مفلوک بودم.
دانشجو ارشد هستم و متاسفانه در ارشد نمیشه دوست خاصی پیدا کرد.همه
دنبال و کار و زندگی خودشون هستند.
از 16 فروردین نود ، مسیر زندگی م عوض شد.
وضع م مثل سابق بود اما من عوض شده بودم.نگاهم تغییر کرده بود.
درستِ که هم چنان تنهام اما نه تنهایی آزار دهنده. سرم بالاست. و شاید
هم میشه گفت دچار کرختی شدم.
زیاد از تنهایی گفتم ولی خب من آدم اجتماعی و برون گرایی هستم. و
دوستان و عزیزانی دارم که باهاشون راحت م و خیلی فابریک. اما زندگی م طوری
پیش رفت که از بعد مسافت از هم دور شدیم و تماس مون نهایت خلاصه میشه به تماس های
تلفنی هر چند درحد ساعت.
خلاصه تمام اینها باعث شد که دوباره انگیزه پیدا کنم که بنویسم.اولین
بار در 19 سالگی بود که نوشتم.بنویسم که اتفاقات بد را فراموش کنم و گریه نکنم. و
البته خالی میشدم اما ابر بهار بودم همیشه. :)
من زیاد تنها بودم.و همین باعث شد وقتی با یه آدم مواجه میشم خیلی ذوق
زده میشم. و همین باعث میشه که رفتارهایی داشته باشم که اصلا در شان من نیست.البته
شاید طرف مقابل اصلا نفهمه ولی خب از اون شخصیتی که از خودم انتظار دارم به دور ه.
نوشتن بهم کمک میکنه خالی بشمو کمتر ذوق زده بشم.
خلاصه همه اینها را گفتم که بگم : مینویسم پس هستم :)
جهت ثبت در تاریخ
دوشنبه 14 اسفند نود و دو
پ.ن:
خیلی پراکنده نوشتم میدونم، به روم نیارید :)
