علت به کار بردن لفظ یاعلی!

:white_check_mark: علت به کار بردن لفظ یاعلی!
:sparkles::sparkles::sparkles::sparkles::sparkles::sparkles:

از پیغمبر سئوال شد：
یارسول الله، ما وقتی صحبتمون، حرفمون با یکی تموم میشه، پایان کلاممون، او را به خدا می سپاریم، به بیان پارسی می گوییم：
خداحافظ و به زبان عربی می گوییم：
فی امان الله
اگر بدون خداحافظی کردن، در وسط سخن گفتن از او جدا بشیم، نوعی بی ادبی می پنداریم...
شما وقتی در معراج با خدا هم صحبت شدید ، پایان جمله که نمی توانستید به ذات خدا عرضه بدارید：تو را به خدا می سپارم!
آخرین جمله ی رد و بدل شده ، بین شما و خدا چه بود؟
حضرت فرمودند：
پایان صحبت، خداوند سبحان به من "یاعلی" گفت، من نیز به خدای خود " یا علی" گفتم.
این آخرین جمله بین من و ذات مقدس خدا بود.
:sparkles::sparkles::sparkles::sparkles::sparkles:
منبع：کتاب سخن خدا ص٧١ - زندگانی چهارده معصوم ص۴٩ - معراج ص١٣

بنده دنیا

امام حسین علیه السّلام فرمودند:
اِنَّ النّاسَ عَبیدُ الدُّنْیا وَ الدِّینُ لَعْقٌ عَلى اَلْسِنَتِهِمْ یَحوطونَهُ ما دَرَّتْ مَعائِشُهُمْ فَاِذا مُحِّصوا بِالْبَلاءِ قَلَّ الدَّیّانونَ؛

به راستى که مردم بنده دنیا هستند و دین لقلقه زبان آنهاست، تا جایى که دین وسیله زندگى آنهاست، دین دارند و چون در معرض امتحان قرار گیرند، دینداران کم مى شوند.
تحف العقول، ص 245 .

#زینگ

عشق به هم چسبیدن نیست.

نرگس زن عباس‎

Shared publicly  -  12:08 AM

 #عشق

 

ستون های یه ساختمون به واسطه ی فاصله ای که باهم دارن سالها می تونن یک ساختمونو مستحکم نگه دارن.
عشق به هم چسبیدن نیست.

*نظرشخصی من درمورد عشق ودوست داشتن کسی .

نماز توصیه شده توسط آیت الله وحید برای ازدواج

دوستی‏ تان را برای خدا کنید

امیرحسین قاف‎

Shared privately  -  1:48 AM

 

در محضر آیت الله مجتبی تهرانی‎ originally shared:

 

اولین اثر دوستی برای خدا این است که انسان، تکامل ایمانی پیدا می‏ کند. 
این مسأله بسیار مهمی است؛ یعنی اگر انسانی که خدا سرش می‏ شود و مؤمن بالله است، 
دوستی‏ اش با افراد دیگر بر محور خدا باشد، همین دوستی‌ها منشأ تکامل ایمان او می‏ شود.
ابوعبیده از اصحاب امام صادق(علیه ­السلام) است و روایتی را از آن حضرت نقل می‏ کند
که در کتب حدیث ما، این روایت به دو شکل ضبط شده است.
در یکی از این روایت‌ها آمده است  که حضرت فرمود:
«مَنْ أَحَبَّ لِلَّهِ وَ أَبْغَضَ لِلَّهِ وَ أَعْطَى لِلَّهِ فَهُوَ مِمَّنْ کَمَلَ إِیمَانُهُ»
هرکس برای خدا دوستی و دشمنی کند، از کسانی است که ایمانش کامل شده است.
تعبیر در اینجا «لله» است. حضرت می‌فرماید: این دوستی، منشأ کمال ایمان می‏ شود.
آنچه که موجب می‏ شود انسان از نظر معنوی، در این عالم مبتلا به خطاها گناهان شود
که امور مبغوض الهی هستند، نقص ایمانی است. یعنی اگر انسان ایمانش کامل بود،
این کار را نمی‏ کرد و مثلاً این حرف را نمی‏ زد.
چون ایمان‏ش ناقص است، این کارها را می‏ کند.
حالا چه کنیم که به کمال ایمانی برسیم تا مرتکب این سنخ خطاها نشویم 
و ابتلا به این مسائل پیدا نکنیم؟ دوستی‏ تان را برای خدا کنید. 
روابطتان را، قطع و وصل ‏هایی که با افراد داریم بر محور خدا انجام دهیم. 

#تربیت_در_محیط_رفاقتی  

#زینگ

هرکسی که خداوند خیرش را بخواهد

عباس ذوالقدری‎

Shared publicly  -  Dec 1, 2014

 

شمایی که شوق و اشتیاق زیارت کربلای حسین بن علی علیه السلام رو دارید، شمایی که هر وقت دوستانتون پیامک می زنن و حلالیت می طلبن و میگن که ما عازم کربلا هستیم دلتون می شکنه و بغضتون می گیره و اشک تو چشماتون حلقه می زنه، گاهی هم هق هق می زنید زیر گریه، می دونید سرمنشاء این حبّ و علاقه تون کجاست؟
امام صادق علیه السلام فرمودند: هرکسی که خداوند خیرش را بخواهد، حبّ امام حسین علیه السلام و حبّ زیارتش را در قلب او می‌اندازد.
چه لذتی بالاتر از اینکه خدای متعال برای شما خیر و نیکی خواسته است و علامتش هم همین است که حب حسین علیه السلام و حب زیارت حسین علیه السلام را در دل شما انداخته است؟

روایتی از پیاده‌روی اربعین

s keyvan Vahabi

Shared privately  -  Dec 1, 2014

 

محسن حسام مظاهری‎ originally shared:

 

بسا سوار که آن‌جا پیاده خواهد شد
روایت من از پیاده‌روی اربعین


صف‌های نماز کم‌کم کامل می‌شوند. به ساعت نگاه می‌کنم. هنوز نیم‌ساعتی تا اذان ظهر مانده است. از آنجا که نشسته‌ام روضه‌ی مطهر به‌خوبی پیداست. چندمتری بیشتر با سکوی اصحاب صفه فاصله ندارم. حال خوشی دارد نفسِ بودن در آن‌جا. قرآنم را می‌بندم و می‌نشینم به تماشای آمدوشد زایران پیامبر. زایرانی از هر رنگ و نژاد و ملیت. در حال خودم هستم که ناگهان از پشت سر کسی بر شانه‌ام می‌کوبد؛ چندبار و خیلی‌محکم. برمی‌گردم طرفش. پیرمرد عرب عجیب عصبانی است! رسماً‌ فریاد می‌کشد سرم. «حرام! حرام!» و سرش را به نشانه‌ی تأسف تکان می‌دهد. چند نفری برگشته‌اند و به من نگاه می‌کنند. گیج شده‌ام. با تعجب می‌پرسم چه شده؟ به نقش‌های روی پیراهنم اشاره می‌کند و می‌گوید: «لباست تصویر دارد و نقش بر لباس حرام است». تازه دوریالی‌‌ام می‌افتد که مشکل کجاست. منظورش آن چهارتا گوزن سرخ و زرد و آبی اساطیری است. صبح که این پیراهن را از چمدانم بیرون می‌کشیدم که در اولین زیارتم بپوشم به تنها چیزی که فکر نکرده بودم همین بود. آن پیراهن را به‌خاطر شادبودن و هم خنک‌بودنش انتخاب کرده بودم. کمی که می‌گذرد عصبانیت پیرمرد فروکش می‌کند. بعد با دست به جمعیت اشاره می‌کند و می‌گوید: «ببین! این‌جا همه یک‌دست‌اند؛ همه شبیه هم‌اند؛ الا تو!» همراه حرکت دستش به جمعیت نگاه می‌کنم. از هر طرف تا چشم کار می‌کند صفوف نماز گسترده شده. حق با اوست. اغلب لباس‌های سفید بلند پوشیده‌اند و بعضی هم دشداشه‌های آبی و کرم و طوسی. آن‌هم یک‌دست و ساده و بی‌نقش‌ونگار. 
بعد از نماز و در راه بازگشت به هتل، به حرف پیرمرد فکر می‌کنم. دلم می‌خواهد هم‌رنگ «جماعت» شوم. فردایش دشداشه‌ای سفید می‌خرم و روزهای بعد با آن می‌روم زیارت. حتا گاهی هنگام پرسه‌زنی در شهر هم با دشداشه می‌روم. رفتار دیگران به‌طور ملموسی متفاوت شده است. راحت‌تر وارد گفتگو می‌شوند. در نگاه‌شان چیزی که قبلاً بود نیست. از خودشان شده‌ام. عضوی از جماعت. 
بعضی تجربه‌ها گاه چیزهایی را محسوس می‌کنند که قبل از آن فقط می‌دانیم‌شان؛ اما حس‌شان نکرده‌ایم. و من آخرین روز ماه رجب سال 83، وقتی از شدت فشار جمعیت طواف‌کنندگان، بین رکن و مقام، قفسه‌ی سینه‌ام فشرده می‌شد، وقتی راه‌رفتنم دیگر به اختیار خودم نبود و موج خروشان جمیعت این‌سو وآن‌سو می‌کشاندم، برای اولین‌بار حس کردم که یک مسلمانم و عضوی از جامعه‌ی مسلمین. همچنان‌که چند سال بعد، در روزهای میانی صفر سال 91، وقتی چون قطره‌ای در رودی خروشان، از نجف تا کربلا رهسپار بودم، در آن اتفاق عظیم، در آن شکوه باورنکردنی برای اولین‌بار حس کردم یک شیعه‌ام. 
تجربه‌ی زیارت اربعین، خصوصاً در قالب آیین پیاده‌روی را با هیچ مستند و تصویر و عکس و فیلم و گزارشی نمی‌شود درک کرد. باید رفت و دید. این از آن اتفاق‌هاست که هرکس باید خودش تجربه کند. و بی‌جهت نیست که فرموده‌اند یکی از نشانه‌های مؤمن زیارت اربعین سیدالشهدا است.

آخرین مرجع تقلیدی که در عزایش تعطیل عمومی اعلام شد

Ali-Ashraf Fathi

Shared publicly  -  Dec 1, 2014

 

آخرین مرجع تقلیدی که در عزایش تعطیل عمومی اعلام شد

بیست سال پیش در چنین روزهایی مرحوم آیت‌الله‌العظمی محمدعلی اراکی در سن 103 سالگی درگذشت و پس از وفات وی بود که نسل کنونی مراجع شیعه عهده‌دار این مقام دینی - حوزوی شدند. آیت‌الله اراکی جزو آخرین بازماندگان حلقه درس مؤسس حوزه علمیه قم بود و پس از وفات امام خمینی در سال 1368 گروهی از شاگردان وی تصمیم گرفتند مقلدان امام را به سمت آقای اراکی سوق دهند. گفته می‌شود که این تصمیم به دلیل برخی اختلافات فکری مرحوم آیت‌الله‌العظمی گلپایگانی با این دسته از شاگردان امام اتخاذ شده بود. پس از وفات آقای گلپایگانی در آذر 1372 آقای اراکی به عنوان تنها مرجع شاخص حوزه قم مطرح شد، ولی ایشان که از آقای گلپایگانی کهنسال‌تر بود، یک سال بعد از دنیا رفت.
آیت‌الله اراکی آخرین مرجع تقلید بزرگی بود که در رسانه‌های رسمی ایران با عنوان «آیت‌الله‌العظمی» از وی یاد می‌شد و در وفات وی نیز دولت هاشمی تعطیل عمومی اعلام کرد. بعد از وی مراجع بزرگی همچون حضرات آیات عظام تبریزی، فاضل لنکرانی، بهجت و منتظری در زمان ریاست‌جمهوری احمدی‌نژاد از دنیا رفتند، ولی به دلیل تیرگی روابط این دولت با مراجع تقلید شیعه، در وفات هیچ مرجع تقلیدی تعطیل عمومی اعلام نشد. این در حالی است که دولت احمدی‌نژاد برای مرگ وزیر کشور جاعل و معزول خود ( دکتر کردان) در استان مازندران عزای عمومی اعلام کرده بود.
یکی از اتفاقات مهم در جریان رحلت آیت‌الله اراکی، جان باختن تعدادی از شرکت‌کنندگان ایرانی و غیرایرانی در تشییع جنازه وی بود که به دلیل ازدحام شدید جمعیت، به طرز دلخراشی جان خود را از دست دادند.

آدم خوب :))

مصطفی فروتن تنها‎

Dec 1, 2014

+

2
1
2

 1

Reply

 

به قول یارو گفتنی شما اگه آدم خوبی هستی چرا شهید نشدی؟!

بحث رفاقت حاج آقا مجتبی

بحث رفاقت حاج آقا مجتبی تهرانی رو گوش بدید و همین طور بحث دعا رو.

#زینگ