اولین اثر دوستی برای خدا این است که انسان، تکامل ایمانی پیدا می کند. این مسأله بسیار مهمی است؛ یعنی اگر انسانی که خدا سرش می شود و مؤمن بالله است، دوستی اش با افراد دیگر بر محور خدا باشد، همین دوستی‌ها منشأ تکامل ایمان او می شود.ابوعبیده از اصحاب امام صادق(علیه السلام) است و روایتی را از آن حضرت نقل می کند
که در کتب حدیث ما، این روایت به دو شکل ضبط شده است.
در یکی از این روایت‌ها آمده است که حضرت فرمود:
«مَنْ أَحَبَّ لِلَّهِ وَ أَبْغَضَ لِلَّهِ وَ أَعْطَى لِلَّهِ فَهُوَ مِمَّنْ کَمَلَ إِیمَانُهُ»
هرکس برای خدا دوستی و دشمنی کند، از کسانی است که ایمانش کامل شده است.تعبیر در اینجا «لله» است. حضرت می‌فرماید: این دوستی، منشأ کمال ایمان می شود.
آنچه که موجب می شود انسان از نظر معنوی، در این عالم مبتلا به خطاها گناهان شود
که امور مبغوض الهی هستند،
نقص ایمانی است. یعنی اگر انسان ایمانش کامل بود،
این کار را نمی کرد و مثلاً این حرف را نمی زد.
چون ایمانش ناقص است، این کارها را می کند.
حالا چه کنیم که به کمال ایمانی برسیم تا مرتکب این سنخ خطاها نشویم و ابتلا به این مسائل پیدا نکنیم؟ دوستی تان را برای خدا کنید. روابطتان را، قطع و وصل هایی که با افراد داریم بر محور خدا انجام دهیم. #تربیت_در_محیط_رفاقتی
