همه چیز از یه خبر در کلاس آرتین شروع شد.
جمع آوری و بسته بندی آجیل جهت توزیع بین زواری که در پیاده روی اربعین شرکت میکنند.
بهمون گفته بودند سه شنبه 11 صبح فرهنگسرای شفق باشیم.
یوسف آباد- خیابان اسد آبادی - خیابان 21م - بوستان شفق - فرهنگسرای شفق.
و خب کشف کردم که 3 سال تمام مسیر کلاس م از یوسف آباد می گذشت اما نمیدونستم اونجا یوسف آباده :)
با دیدن بنر "یک نذر ساده" به اون سمت از پارک رفتم.
در کمال تعجب یکی از آقای سلبریتی پلاس پشت این بنر در حال صحبت با فردی بود.
یعنی کف م برید.
مردد سلام کردم و ایشون هم انگار شناختند!!! طوری که من دیگه نگفتم تمشک اوجی هستم.
اما قانونا نباید من رو میشناختند.
رفتم سمت در ورودی. پر از عکاس و فیلم بردار بود.
یه آن ترسیدم.
آخه فکر کردم فقط بچه های پلاس هستیم و جمع خودمونی خودمونه.
من حدود 1.5 ساعت دیر رسیده بودم و با دیدن یه میزی که کوهی از آجیل های بسته بندی شده روش بود، مبهوت سرعت عمل دوستان شدم.
هر چند که بعدش معلوم شد اینها رو کارکنان فرهنگسرا دیشب آماده کرده بودند، اما مجبور شدیم دوباره بسته ها رو باز کنیم، آخه خیلی کم ریخته بودند. و رسما دوباره کاری شد.
بعدش هم دستکش دست کردیم و شروع کردیم به ریختن آجیل ها در کیسه های کوچیک. و یکی هم مسئول گره زدن شده بود.
حدود 50 نفر بودیم.
پسته و فندق و بادام و نخود و کشمش و توت و نقل و انجیر خشک را به نسبت های یکسان میریختیم و هم میزدیم وشروع میکردیم به بسته بندی.
یکی از بچه ها هم حین گره زده ها از بقیه صلوات می گرفت. گاهی سلام میدادیم به امام حسین و سلام زیارت عاشورا رو تکرار میکردیم و گاهی امن یجیب می خوندیم و گاهی دعای فرج.
حدود ساعت 3 هم نهار کوبیده خوردیم.
بسی چسبید.
بعد نهار دوباره هر گروهی برای خودش انواع خشکبار بار رو میریخت و خط تولید به جریان می افتاد .
این اصطلاحی بود که بچه ها می گفتند. البته معلوم بود مهندس صنایع نبودند :)
اینهایی که دور این میز نشسته بودند کارشون این بود که بسته هایی که توشون حسابی پر نشده بود رو دوباره باز کنند و پرش کنند.
باز کردن گره ها معضلی بود. من به شخصه که توی اون چند ساعت ده تا بسته رو هم گره نزدم چه برسه بخوام گره باز کنم.
واقعا برخی ها خیلی صبورانه وقت میذاشتند.
بسته بندی آجیل های طبقه اول تقریبا شد و من تازه سرم رو بلند کرد و گشتی توی اتاق زدم.
دیدن این همه بسته خیلی کیف داشت.
بعد اذان مغرب رفتم طبقه بالا. تا هم نمازم رو بخونم و هم به بچه های اون طبقه کمک کنم.
اینها آخرین بسته هایی هست که در طبقه دوم بسته شد.
سهم هر نفر رو دارید ما شا الله چقدر زیاده ؟
خدا برکت بده به مال اونهایی که آجیل ها رو تامین کردند.
بعدش که بسته بندی آجیل های طبقه دوم هم تمام شد، اومدیم بیاییم پایین. این صحنه رو دیدیم.
جالبه فکر کردم من فقط این طور ذوق زده شدم.
بعد دیدم بچه ها دست کمی از من ندارند.
این هم آخرین بسته ای که تحویل دادیم.
هر بسته نایلون برای 150 نفر است.
ساعت 7 کارمون تمام شد.
از آقایی که مسئول تحویل بسته ها بود پرسیدم چند تا شد.
گفت 378 تا.
البته دو تا بسته نصفه هنوز دست بچه ها بود و داشتند دیگه مرجوعی ها رو جمع و جور میکردند.
شما رند کن بگو 380 نایلون.
380*150=57000
فکر کن برای 57 هزار نفر آجیل جور شد.
خدا به مال و جان محبین امام حسین برکت بده.
پ.ن:
به ما گفته بودندبه هر کسی که علاقمند بود بگید تا شرکت کنه.
مخصوصا اگه مادر شهید بتونند بیان، برکت داره.
4 تا مادر شهید اومده بودند.
بعد نهار یکی شون درباره کلاس مون ازم پرسید و بعدش گفت.
روزی که خبر مفقود الاثر شدن پسرم رو بهم گفتند، گفتم اگه اسیره حضرت زینب به دادش برسه، اگه شهید شده، فدای علی اکبر امام حسین.
