تمشک اوجی

می نویسم پس هستم

می نویسم پس هستم

آخرین مطالب
پیوندها

 روزی سعد بن عبدالله که از علمای شیعه بود در قم با شخصی از اهل سنت به مناظره پرداخت.
آن شخص گفت: شما مى گویید ابوبکر و عمر منافقانه به اسلام ایمان آورده اند و به همین جهت، مدّعى هستید که آن ها در عقبه ـ هنگام بازگشت پیامبر(صلى الله علیه وآله وسلم) از تبوک ـ مى خواستند پیامبر(صلى الله علیه وآله وسلم)را به قتل برسانند. 
بگو ببینم: چطور ممکن است؟ ابوبکر که از شک و تردید مبرّا بوده! و عمر که حامى نهاد اسلام بود! منافق باشند؟ 
آیا آن ها با میل و رغبت اسلام آوردند یا این که اجباراً مسلمان شده بودند؟ 
سعد بن عبدالله پیش خود گفت : اگر بگویم آن ها مجبور به اقرار به اسلام بوده و منافقانه ایمان آورده اند، صحیح نخواهد بود.
. در صدر اسلام نیز ایمان مردم به دلیل زور و فشار نبود، بلکه بالعکس فشار بیش تر از ناحیه مشرکین بود.
در نتیجه آن شخص اهل سنت را ترک کرد،  چون جوابی برایش نداشتم.
در ادامه سعد بن عبدالله  می گوید
از سوى دیگر، طومارى داشتم  که بیش از چهل مسأله سخت که پاسخگویى براى آن ها پیدا نکرده بودم، در آن نوشته بودم تا از بهترین همشهریم یعنى احمد بن اسحاق قمى (1) ـ که از اصحاب امام حسن عسکرى(علیه السلام)بود ـ بپرسم. 
آن روزها احمد بن اسحاق قمى براى ملاقات امام حسن عسکرى(علیه السلام)به سامرا رفتیم
احمد بن اسحاق خورجینى به دوش انداخته و آن را با پارچه اى مازندرانى پوشانده بود که حدود صد و شصت کیسه مسکوکات طلا و نقره در آن بود که هر کیسه اى به مُهر صاحبش ممهور بود.
پسر بچه اى روى زانوى راستش امام حسن عسکری ع نشسته بود، انار زرینى که از تکه هاى کوچک ترى به طرز ماهرانه ترکیب یافته بود در برابر مولایمان امام حسن عسکرى(علیه السلام)قرار داشت که نقش هاى زیبایى روى آن کشیده شده بود مى درخشید، که یکى از رؤساى بصره به حضرت اهدا کرده بود.
قلمى در دست امام(علیه السلام)بود که وقتى مى خواست چیزى بنویسد آن پسر بچه زیبا انگشتان پدرش را مى گرفت و بازى مى کرد. در این موقع، امام(علیه السلام)آن انار را مى غلطاند تا آن پسر بچه زیبا با آن بازى کرده و مشغول شود، و آنچه را که حضرت مى خواست، بنویسد.
حضرت رو به آن پسر بچّه زیبا نموده و فرمود: فرزندم، مُهر هدایاى شیعیانت را باز کن! 
او فرمود: مولا جان! آیا جایز است دستى پاک بر این هدایا و اموال آلوده و ناپاک که حلال و حرامش به هم آمیخته بخورد؟
در این موقع، امام حسن عسکرى(علیه السلام) فرمود: اى فرزند اسحاق! آنچه در خورجین دارى، بیرون بیاور تا حلال و حرامش را فرزندم جدا سازد. 
از آن همه اموال فقط اموال یک پیرزن حلال بود.
بعد فرزند کوچک امام حسن عسکری (امام مهدی عج)، سعد بن عبدالله  را خطاب دادند و فرمودند: 
و وقتى از تو درباره ایمان ابوبکر و عمر پرسید که آیا از روى میل بود یا اجبار؟
باید مى گفتى: آن ها به خاطر طمع حکومت با پیامبر(صلى الله علیه وآله وسلم)بیعت کردند، چون ابوبکر و عمر بایهود مجالست داشتند، و آنها اخبارى را از تورات و کتاب هاى پیشین در مورد ظهور پیامبر(صلى الله علیه وآله وسلم) بیان مى کردند که مى گفتند: محمّد(صلى الله علیه وآله وسلم) بر عرب مسلّط مى شود چنان که بخت نصر بر بنى اسرائیل مسلّط شد با این فرق که بخت نصر در ادّعاى خود کاذب بود. 
به همین جهت بیعت کردند تا وقتى که کار پیامبر(صلى الله علیه وآله وسلم)بالا گرفت و اوضاع مساعد شد به ولایت شهرى منصوب شوند، و وقتى مأیوس شدند، همراه با عدّه اى از منافقین دیگر در عقبه به جان پیامبر(صلى الله علیه وآله وسلم)سوء قصد نمودند تا آن حضرت را به قتل برسانند، و خداوند توطئه آن ها را دفع نمود و بر آن ها آن چنان خشم گرفت که هیچ گاه روى خوشى را ندیدند. 
همان طور که طلحه و زبیر با على(علیه السلام) به طمع رسیدن به حکومت با او بیعت نمودند، و هنگامى که مأیوس شدند، پیمان خود را شکستند، و بر علیه او خروج کردند و خداوند آن ها را مانند دیگر پیمان شکنان به ورطه هلاکت افکند. (3 و 2)


متن عربی حدیث :

 مَا رُوِیَ عَنْ سَعْدِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ الْأَشْعَرِیِّ قَالَ‏ نَاظَرَنِی مُخَالِفٌ فَقَالَ أَسْلَمَ أَبُو بَکْرٍ وَ عُمَرُ طَوْعاً أَوْ کَرْهاً فَفَکَّرْتُ فِی ذَلِکَ وَ قُلْتُ إِنْ قُلْتُ کَرْهاً فَقَدْ کَذَبْتُ إِذْ لَمْ یَکُنْ حِینَئِذٍ سَیْفٌ مَسْلُولٌ وَ إِنْ قُلْتُ طَوْعاً فَالْمُؤْمِنُ لَا یَکْفُرُ بَعْدَ إِیمَانِهِ فَدَفَعْتُهُ عَنِّی دَفْعاً بِالرَّاحِ لَطِیفاً وَ خَرَجْتُ مِنْ سَاعَتِی إِلَى دَارِ أَحْمَدَ بْنِ إِسْحَاقَ أَسْأَلُهُ عَنْ ذَلِکَ فَقِیلَ لِی إِنَّهُ خَرَجَ إِلَى سُرَّمَنْ‏رَأَى الْیَوْمَ فَانْصَرَفْتُ إِلَى بَیْتِی وَ رَکِبْتُ دَابَّتِی وَ خَرَجْتُ خَلْفَهُ حَتَّى وَصَلْتُ إِلَیْهِ فِی الْمَنْزِلِ فَسَأَلَنِی عَنْ حَالِی‏ فَقُلْتُ أَجِی‏ءُ إِلَى حَضْرَةِ أَبِی مُحَمَّدٍ ع فَعِنْدِی أَرْبَعُونَ مَسْأَلَةً قَدْ أَشْکَلَتْ عَلَیَّ فَقَالَ خَیْرُ صَاحِبٍ وَ رَفِیقٍ.

فَمَضَیْنَا حَتَّى دَخَلْنَا سُرَّمَنْ‏رَأَى وَ أَخَذْنَا بَیْتَیْنِ فِی خَانٍ وَ سَکَنَ کُلُّ وَاحِدٍ مِنَّا فِی وَاحِدٍ  وَ خَرَجْنَا إِلَى الْحَمَّامِ وَ اغْتَسَلْنَا غُسْلَ الزِّیَارَةِ وَ التَّوْبَةِ.

فَلَمَّا رَجَعْنَا أَخَذَ أَحْمَدُ بْنُ إِسْحَاقَ جِرَاباً وَ لَفَّهُ بِکِسَاءٍ طَبَرِیٍّ وَ جَعَلَهُ عَلَى کَتِفِهِ وَ مَشَیْنَا وَ کُنَّا نُسَبِّحُ اللَّهَ وَ نُهَلِّلُهُ وَ نُکَبِّرُهُ وَ نَسْتَغْفِرُهُ وَ نُصَلِّی عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ إِلَى أَنْ وَصَلْنَا إِلَى بَابِ الدَّارِ فَاسْتَأْذَنَ أَحْمَدُ بْنُ إِسْحَاقَ فَأُذِنَ بِالدُّخُولِ.

فَلَمَّا دَخَلْنَا وَ إِذَا أَبُو مُحَمَّدٍ ع عَلَى طَرَفِ الصُّفَّةِ  قَاعِدٌ وَ کَانَ عَلَى یَمِینِهِ غُلَامٌ قَائِمٌ کَفِلْقَةِ قَمَرٍ فَسَلَّمْنَا فَأَحْسَنَ الْجَوَابَ وَ أَکْرَمَنَا وَ أَقْعَدَنَا فَوَضَعَ أَحْمَدُ الْجِرَابَ بَیْنَ یَدَیْهِ وَ کَانَ أَبُو مُحَمَّدٍ ع یَنْظُرُ فِی دَرَجٍ طَوِیلٍ فِی الِاسْتِفْتَاءِ وَرَدَ عَلَیْهِ مِنْ وِلَایَةٍ فَجَعَلَ یَقْرَأُ وَ یَکْتُبُ تَحْتَ کُلِّ مَسْأَلَةٍ التَّوْقِیعَ فَالْتَفَتَ إِلَى الْغُلَامِ وَ قَالَ هَذِهِ هَدَایَا مَوَالِینَا وَ أَشَارَ إِلَى الْجِرَابِ.

فَقَالَ الْغُلَامُ هَذَا لَا یَصْلُحُ لَنَا لِأَنَّ الْحَلَالَ مُخْتَلِطٌ بِالْحَرَامِ فِیهِ.

فَقَالَ أَبُو مُحَمَّدٍ ع أَنْتَ صَاحِبُ الْإِلْهَامِ افْرُقْ بَیْنَ الْحَلَالِ وَ الْحَرَامِ.

فَفَتَحَ أَحْمَدُ الْجِرَابِ فَأَخْرَجَ صُرَّةً فَنَظَرَ إِلَیْهَا الْغُلَامُ وَ قَالَ هَذَا بَعَثَهُ فُلَانُ بْنُ فُلَانٍ مِنْ مَحَلَّةِ کَذَا وَ کَانَ بَاعَ حِنْطَةً خَافَ عَلَى الزُّرَّاعِ فِی مُقَاسَمَتِهَا وَ هِیَ کَذَا دِینَاراً وَ فِی وَسَطِهَا خَطٌّ مَکْتُوبٌ عَلَیْهِ کَمِّیَّتُهُ وَ فِیهَا صِحَاحٌ ثَلَاثٌ إِحْدَاهَا آمُلِیٌّ وَ الْأُخْرَى لَیْسَ عَلَیْهَا سِکَّةٌ وَ الْأُخْرَى فُلَانِیٌّ أَخَذَهَا مِنْ نُسَّاجٍ غَرَامَةً مِنْ غَزْلٍ سُرِقَ مِنْ عِنْدِهِ ثُمَّ أَخْرَجَ صُرَّةً فَصُرَّةً فَجَعَلَ یَتَکَلَّمُ عَلَى کُلِّ وَاحِدَةٍ بِقَرِیبٍ مِنْ ذَلِکَ ثُمَّ قَالَ اشْدُدِ الْجِرَابَ عَلَى الصُّرَرِ حَتَّى تُوصِلَهَا عِنْدَ وُصُولِکَ إِلَى أَصْحَابِهَا هَاتِ الثَّوْبَ الَّذِی بَعَثَتِ الْعَجُوزُ الصَّالِحَةُ وَ کَانَتِ امْرَأَةً بِقُمَّ غَزَلَتْهُ بِیَدِهَا وَ نَسَجَتْهُ فَخَرَجَ أَحْمَدُ لَیَجِی‏ءَ بِالثَّوْبِ فَقَالَ لِی أَبُو مُحَمَّدٍ ع مَا فَعَلَتْ مَسَائِلُکَ‏ الْأَرْبَعُونَ سَلِ الْغُلَامَ عَنْهَا یُجِبْکَ فَقَالَ لِیَ الْغُلَامُ ابْتِدَاءً هَلَّا قُلْتَ لِلسَّائِلِ 
مَا أَسْلَمَا طَوْعاً وَ لَا کَرْهاً وَ إِنَّمَا أَسْلَمَا طَمَعاً فَقَدْ کَانَا یَسْمَعَانِ مِنْ أَهْلِ الْکِتَابِ مِنْهُمْ مَنْ یَقُولُ هُوَ نَبِیٌّ یَمْلِکُ الْمَشْرِقَ وَ الْمَغْرِبَ وَ تَبْقَى نُبُوَّتُهُ إِلَى یَوْمِ الْقِیَامَةِ.

فَدَخَلَا کِلَاهُمَا فِی الْإِسْلَامِ طَمَعاً فِی أَنْ یَجْعَلَ مُحَمَّدٌ ص کُلَّ وَاحِدٍ مِنْهُمَا وَالِیَ وِلَایَةٍ فَلَمَّا أَیِسَا مِنْ ذَلِکَ دَبَّرَا مَعَ جَمَاعَةٍ فِی قَتْلِ مُحَمَّدٍ ص لَیْلَةَ الْعَقَبَةِ فَکَمَنُوا لَهُ وَ جَاءَ جَبْرَئِیلُ ع وَ أَخْبَرَ مُحَمَّداً ص بِذَلِکَ فَوَقَفَ عَلَى الْعَقَبَةِوَ مِنْهُمْ مَنْ یَقُولُ یَمْلِکُ الدُّنْیَا کُلَّهَا مُلْکاً عَظِیماً وَ یَنْقَادُ لَهُ أَهْلُ الْأَرْضِ. وَ قَالَ یَا فُلَانُ یَا فُلَانُ یَا فُلَانُ اخْرُجُوا فَإِنِّی لَا أَمُرُّ حَتَّى أَرَاکُمْ کُلَّکُمْ قَدْ خَرَجْتُمْ وَ قَدْ سَمِعَ ذَلِکَ حُذَیْفَةُ.

وَ مِثْلُهُمَا طَلْحَةُ وَ الزُّبَیْرُ فَهُمَا بَایَعَا عَلِیّاً ع بَعْدَ قَتْلِ عُثْمَانَ طَمَعاً فِی أَنْ یَجْعَلَهُمَا کِلَیْهِمَا عَلِیُّ بْنُ أَبِی طَالِبٍ ع وَالِیاً عَلَى وِلَایَةٍ لَا طَوْعاً وَ لَا رَغْبَةً وَ لَا إِکْرَاهاً وَ لَا إِجْبَاراً فَلَمَّا أَیِسَا مِنْ ذَلِکَ مِنْ عَلِیٍّ ع نَکَثَا الْعَهْدَ وَ خَرَجَا عَلَیْهِ وَ فَعَلَا مَا فَعَلَا وَ أَجَابَ عَنْ مَسَائِلِی الْأَرْبَعِینَ قَالَ وَ لَمَّا أَرَدْنَا الِانْصِرَافَ قَالَ أَبُو مُحَمَّدٍ ع لِأَحْمَدَ بْنِ إِسْحَاقَ إِنَّکَ تَمُوتُ السَّنَةَ فَطَلَبَ مِنْهُ الْکَفَنَ قَالَ یَصِلُ إِلَیْکَ عِنْدَ الْحَاجَةِ.

 پ.ن:
(1)
هو أحمد بن إسحاق بن عبد اللّه بن سعد بن مالک الأشعریّ، کبیر القدر، و کان من خواص أبى محمّد علیه السلام، و رأى صاحب الزمان علیه السلام، و هو شیخ القمیین و وافدهم.
منبع: تجد ترجمته فی رجال النجاشیّ: 91، فهرست الطوسیّ: 26، معجم رجال الحدیث 

(2)
ترجمه فارسی این حدیث تلخیصی از سایت 13رجب است.

(3)
متن عربی حریث را از نرم افزار جامع الاحادیث3.5 استخراج کردم:
  قطب الدین راوندى، سعید بن هبة الله، الخرائج و الجرائح، 3جلد، (ج‏1 ؛ ص482 481 483) مؤسسه امام مهدى عجل الله تعالى فرجه الشریف - قم، چاپ: اول، 1409 ق.

این حدیث در دو منبع دیگر نیز در حد 4 5 خط آمده است:
  • جیلانى، رفیع الدین محمد بن محمد مؤمن، الذریعة إلى حافظ الشریعة (شرح أصول الکافی جیلانى)، 2جلد، (ج 2 ص 41 42) دار الحدیث - ایران ؛ قم، چاپ: اول، 1429 ق- 1387 ش.
  • شیخ حر عاملى، محمد بن حسن، إثبات الهداة بالنصوص و المعجزات، 5جلد،(ج‏1، ص: 227) اعلمى - بیروت، چاپ: اول، 1425 ق.


۹۳/۱۰/۲۷ موافقین ۰ مخالفین ۰
تمشک اوجی

تولی و تبری

نظرات  (۰)

هیچ نظری هنوز ثبت نشده است

ارسال نظر

ارسال نظر آزاد است، اما اگر قبلا در بیان ثبت نام کرده اید می توانید ابتدا وارد شوید.
شما میتوانید از این تگهای html استفاده کنید:
<b> یا <strong>، <em> یا <i>، <u>، <strike> یا <s>، <sup>، <sub>، <blockquote>، <code>، <pre>، <hr>، <br>، <p>، <a href="" title="">، <span style="">، <div align="">
تجدید کد امنیتی