تمشک اوجی

یکی از دوستان ازم یه مطلب خواست درباره حضور روحانیون در فضای مجازی و آثار اون.
این قدر 4 5 روز اخیر درگیر بودم که یادم رفت.
اومد توی چت یادآوری کرده.
میگم چیز خاصی توی ذهنم نیست. من فرد مناسبی برای پاسخ به این سوال نیستم.
میگه :
اتفاقا شما در جایگاه درستید
به عنوان یک مخاطب
و در مورد مطلبتون شما قدرت تشریح مطلبتون خیلی خوبه
بدون تعارف.
(البته میدونم که تعارف کرده.)
میگه: بدون رو دربایسی بگم توقع واقعا انتقادات و پیشنهادات زیادی از شما داریم.
(نمیدونم چرا همچین انتظاری رو داره :) )
میگم من آخه دیدی درباره این موضوع ندارم.شما بگید چیا مد نظرتون هست.
اگر من رو با مسئله درگیر کنید میتونم براتون حسابی بنویسم.
میگه ظاهرا پیش اومده یه عده روحانی نباشند اما خودشون رو روحانی جا زدند در پلاس.
و همین طور این که روحانی هایی که بیرون قرار گذاشتند.
میگم بدون محرمیت؟
میگه نه خب. ولی اول ش که محرم نبودند.

سلام

راستش حس میکنم من نمیتونم در باره این موضوع اون طور که شما تصور میکنید مطلب بنویسم.

به شخصه موافق حضورشون هستم.
این باعث میشه که افراد جامعه مخصوصا غیر متدین ها یا اونهایی که خیلی با روحانیون در ارتباط نبودند، دید پیدا کنند و فکر نکنند اونها با تکنولوژی و دنیای رو به رشد امروز آشنایی ندارند.
همین نکته به ظاهر ساده باعث جدی تر گرفتن شون میشه.

یه نکته ای که شخصا فیدبک های اون رو بین غیر مذهبی ها دیدم اینه که:
مذهبی ها با هم دعوا میکنند و خب وقتی در طرفین این دعوا روحانی هم باشد اوضاع بدتر میشه.
میگند ببین اینها نمیتونند با خودشون بسازند تازه میخوان جامعه رو هم اصلاح کنند
مخصوصا یه جاهایی دیدم متاسفانه حتی طلبه ها لحن لات منشانه میگیرند و این واقعا جای تاسف داره.
یه بحث دیگه هم هست گاهی حدود ادب رو رعایت نمیکنند. توی فاز ه بزار بزنمش زمین هستند.
بای دیفالت انگار همه دشمن هستند مگر این که خلاف ش ثابت بشه.
برخی از کلمات رو حق خودشون میدونند که به راحتی استفاده کنند مثل حروم زاده یا بی غیرت.
در حالی که علما ما و حتی ائمه معصوم هم به راحتی از این نوع کلمات استفاده نمیکردند.
اما طرف عین یه بچه دو ساله لجباز میگه مگه امام نگفت خب پس حق شونه.
در حالی که فکر نمیکنه اون اصلا در چنین جایگاهی نیست و تازه اگر هم فرض الگوبرداری از منش ائمه باشه کریم بودن و مهربونی شون رو الگو نمیگیرند.

یه نکته ای هم هست که نظر شخصی ه منه اما بعید میدونم شما لحاظ ش کنید:
این که روحانییون سیاسی مینویسند. البته منظورم جهت گیری های تند و نوچه وار.
از کسانی به طور قاطع و حتی لات منشانه دفاع میکنند که انگار ائمه معصوم هستند.
و گاهی به قدری تند میشند که انگار صرفا یه هوادار همیشه به به چه چه گو هستند.
یعنی طرف هر کاری کرد ولو اشتباه ازش دفاع میکنند و رسما ماستمالی.
این دفاع نابخردانه شون، باعث میشه تصور مشمئز کننده ای رو در دیگران ایجاد کنند.
و دیگران دیگه جدی شون نمیگیرند.
چون حداقل این نوع رفتار منش ائمه نبوده.

نکته دیگه:
در دسترس بودن روحانیون در فضای نت باعث میشه افراد راحت سوالات شون رو بپرسند.
اونم در دنیای امروزی که همه چیز رو ملت حاضر آماده میخوان.
و در جایی که به دست آوردن چیزهای بد خیلی راحت تر از کسب معارف و مفاهیم مذهبی ست.
این که یه روحانی رو در لیست شون داشته باشند امکان رجوع بیشتر خواهد بود و روی تعالی افراد میتونه اثر مثبت بذاره.
گاه یه جمله کوچیک اما به موقع میتونه زندگی یه ادم رو متحول کنه.
از سویی دیگر این کانکت بودن با افراد در فضای مجازی، باعث میشه بتونند لایه های زیرین جامعه رو رصد کنند.
از افراد بیشتری شناخت پیدا کنند.
حتی فرضا خوندن پیج یه آتئیست یا یه آدمی که کارهای غیر اخلاقی انجام میده و با افتخار هم مینویسه و هات میشه، باعث میشه که اون طلبه دید پیدا کنه. کنش های افراد رو ببینه. سطح تعاملات شون رو.
به نظرم این نوع تماس ها باعث شناخت عمیق تر از کیس های مختلف میشه که در مشاوره دادن هاشون میتونه بهشون کمک کنه.
این امری هست که در حالت عادی رخ نمیده. و امکان چنین معاشرت ها و شناختی وجود نداره.

نکته بعدی:
نوشتن روحانیون از روزمره هاشون خیلی میتونه خوب و موثر باشه.
باعث میشه مردم بیشتر درباره این قشر از جامعه دید پیدا کنند.
حالا چه درباره اتفاقات کاری شون باشه . تلخی ها و شیرینی هاش.
و چه اتفاقات در منزل و با خانواده و دوستان.
این که فرضا یه روحانی از گیلان (اسم شون رو یادم نمیاد) با خانومش سبزی پاک میکنه برای این که در حین ش بتونه با خانومش حرف بزنه، خیلی موثره. این که این قشر از جامعه هم به زن شون احترام میذارند. احساس محبت و عشقولانه دارند. اینها چیزهایی که با الگوی ذهنی مردم از روحانیون متفاوت ه.
یا فرضا سختی های کارشون و تجربیات شون.
یه روحانی (اگه اشتباه نکنم اسماعیل امین) که در آرژانتین یا یه کشور اسپانیولی زبان هستند....
خیلی جالبه پست هاشون.
کلا به نظرم این که یه روحانی از دنیای پیرامونش بنویسه و همین طور تحلیل ش رو خیلی خوبه.
مخصوصا اگه اون تحلیل پخته باشه.

و این که
روحانیون در کامنت دونی ها از انجام شوخی های چیپ پرهیز کنند.
شاید در جمع دوستانه شون این طور باشه. اما وقتی در کامنت دونی باشه مثل یه تابلویه اعلانات ه.
کلا به نظرم صورت خوشی نداره.

فعلا همین
چیز بیشتری یادم نمیاد.
ببخشید که محاوره ای نوشتم (به سبک پست های پلاس م)
امیدوارم به دردتون بخوره